Hiç istemediğim hâlde ben de sistemin bir parçası olmuştum. Pek çok sorumluluğum vardı. Her gün gitmek zorunda olduğum bir işim, gözüne girmeye çalıştığım amirlerim, emir aldığım şeflerim... Benim altımda da bana yaranmaya çalışan insanlar bulunuyordu. Üç kuruş prim için kendimizi paralıyor, tüm enerjimizi iş için sarf ediyorduk. Bazen patronlarımız için bir makineden bile değersiz olduğumuzu düşünüyordum. Çünkü makineler bozulduğunda işler duruyor, herkes arızanın bir an önce giderilmesi için seferber oluyordu. Bizimse hastalanmamız bile yasaktı. Hele ki rapor alırsanız büyük bir suç işlemiş gibi muamele görüyordunuz. Hasta yatağınızda iş yerindekinden fazla yorulduğunuz oluyordu. Akşama kadar telefonunuz susmuyor, ne hâlde olursanız olun iş yerine acilen gelmeniz bile isteniyordu. Tedavisi uzun sürecek ağır bir hastalığa yakalandığınızda ise kendinizi kapının önünde buluyordunuz. Yerinizin doldurulamayacağını sanmayın.

Arka kapaktan: Bu çağın insanı olmadığım doğruydu. Ben çok daha önceleri yaşayıp ölmüş olmalıydım. Bilmem başınıza geldi mi? Bir dolmuş veya otobüsle bilmediğiniz bir yere gideceksinizdir. Şoföre ineceğiniz yeri söyleyip sizi orada bırakmasını sıkı sıkı tembih edersiniz, oraları hiç bilmediğinizi ısrarla anlatırsınız. Şoför kendinden emin şekilde “Tamam.” der, merak etmemenizi söyler. Epeyce yol gittikten sonra durumdan şüphelenip şoföre, filanca yerde ineceğinizi hatırlatmak istersiniz. Şoförse orayı çoktan geçmiştir. Sizi hemen müsait bir yerde indirir, âdeta ne hâlin varsa gör, der. Siz şaşkın şaşkın etrafınıza bakınırken araç uzaklaşıp gider. Ben de çoğu zaman kendimi böyle hissederdim. Zaman beni indireceği yerde indirmemiş, ta buralara kadar getirip bırakıvermiş.

Arka kapaktan: Ben karşılıksız, çıkarsız dostluğu unuttum. İnsanlara güvenip borç vermeyi, borcumu gününde geri almayı unuttum. Banka yerine bir tanıdıktan para istemeyi, kredi kartı kullanmadan bakkaldan, marketten veresiye alışveriş yapmayı unuttum. Yer sofrasında bir ekmeği ikiye bölüp aynı tastan çorba içmeyi unuttum. Birkaç arkadaşla oturup televizyona, internete dalmadan hâl hatır etmeyi unuttum. Birbirinin derdiyle dertlenmeyi, dar günde birlik olmayı unuttum. Telefon etmeden çat kapı misafirliğe gidip bir demli çay içmeyi, soba üstünde pişen kestaneyi, patlamış mısırı unuttum. Tanımadığım insanlarla selamlaşmayı, komşudan bir bardak ödünç yağ, şeker istemeyi unuttum. Akşamüstü kapı önüne çıkıp çekirdek çitlemeyi, sokakta koşturan çocukları seyretmeyi unuttum. Yağmurdan sonra toprak kokusunu içime çekmeyi, boy veren ekinlerin arasında yürümeyi, yemyeşil çayırlara uzanıp gökyüzünü seyretmeyi unuttum.

Arka kapaktan: Bacanaklar Kıraathanesi kasaba meydanındaki üç kıraathanenin en büyük ve en eskisiydi. Uzun yıllar önce iki bacanak tarafından açılmış, sonra defalarca el değiştirmişti. İşletmeciler değişti, kıraathanenin ismi değişmedi. Kasabayı karayoluna bağlayan yol küçük meydanda bitiyordu. Oradan ikiye ayrılıp Bacanaklar Kıraathanesi’nin sağından ve solundan yukarı mahallelere doğru devam ediyordu. Bacanaklar’ın doğu tarafında bir gurbetçi tarafından yeni yaptırılan üç katlı binanın altında başka bir kıraathane vardı. Cafer ve Remzi isimli iki kafadarın açtığı yere daha çok gençler gelip gidiyordu. Cafer ile Remzi, açacakları mekâna isim ararken akıllarına kendi isimlerini birleştirmek geldi. Böylece “Cafe Remzi” ortaya çıktı. Her ne kadar ismi cafe olsa da buranın diğer kıraathanelerden pek farkı yoktu. Kasabadaki diğer kıraathane Bacanakların batı tarafında iki katlı belediye binasının altındaydı.

Arka kapaktan: Başhekim kameraların karşısına geçti: “Sevgili basın mensupları, Sayın Türk halkı, hastanemizde geçen pazartesi sezaryenle başarılı bir doğum gerçekleştirilmiştir. Bebeğin tüm hayati fonksiyonları yerindedir. Tedbir amaçlı olarak yeni doğan ünitesinde tutulmaktadır. Günlerdir tüm ülkece konuşulan iddialar doğrudur.” Muhabirlerden birisi atıldı: “Yani bebek doğar doğmaz konuştu mu?” Başhekim: “Evet, sevgili basın mensupları, tıp tarihinde benzeri görülmedik bir şekilde bebek doğar doğmaz, kordonu bile kesilmeden konuştu.” Gerek olayı takip eden basın mensupları gerekse televizyondan açıklamayı dinleyen halk, büyük bir şaşkınlık yaşıyordu. İlk şoku atlattıktan sonra bir muhabir sesi titreyerek sordu: “Peki, ne dedi?” Başhekimin günlerdir bu olayla ilgilenmekten dolayı sinirleri bozulmuştu. Bir an kameralar karşısında olduğunu unutup cevapladı soruyu: “Ne diyecek eşek sıpası, ‘Telefon nerde?’ dedi.” Herkesin ağzı bir karış açıktı. Bir muhabir: “Sonra?” diye sordu.