Mutluydu. Yüzünde sımsıcak bir gülümseme vardı. O gün maaş günüydü, zamlı maaşıyla beraber umduğundan çok yüksek bir prim almıştı. Üstüne üstlük patron: “100 de benden”, dedi, arkasından da ekledi, “Bugünlük bu kadar çalıştığınız yeter, çıkabilirsiniz.”
Neşeyle dışarı çıkıp uzun süredir hayalini kurduğu elbiseyi almaya gitti. O da ne? Elbise indirime girmiş yarı fiyata düşmüş. Mutluluktan uçacaktı sanki. Elbiseyi aldı. Yok yok, eve kadar sabredemeyecekti. Geri dönüp kabine girdi, yeni elbiseyi giydi. Aynaya şöyle bir baktı. Ne kadar da güzel olmuştu. Yüzündeki gülümsemeyle otobüs durağına doğru yürümeye başladı. Otobüsün hareket etmesine birkaç dakika vardı, acele etmeliydi. |